Deze stond tussen mijn notities....
Geschreven op: 30 januari 2022
*Ik kopiër en plak deze tekst, zie de hoeveelheid en ontmoet mijn saboteur, wie wil er nou zo'n stuk over jou en jou gedachtes lezen?! Ik kijk haar lachend aan en schuif hem liefdevol aan de kant*
Het is zo bizar wat de afgelopen dagen bij mij ingang hebben gezet....
na zovaak mij 'anders' te hebben gevoelt of uitgelachen werd over hoe ik in het leven sta, hoe ik over dingen denk.
Vind ik ineens herkenning en lijkt het alsof ik iemand mijn gedachte hoor uitspreken.... Dat vuurtje wat ergens in mij aangewakkerd mocht worden staat nu echt wel AAN!
Die vanzelfsprekendheden, voor mij dan ;) maar ook de gedachtes 'zie je wel je bent niet gek' of 'mijn manier van dingen aanvoelen of reageren maakt me dus echt geen een mafkees'
Nu ik het zo opschrijf groeit er ook een stukje trots! Trots op het feit dat ik altijd de eer aan mijzelf heb gehouden, niet wetende of er ooit een dag zou zijn waarin ik wel compleet begrepen zou worden of er een plek ergens was waar mijn zijn oké is of niet eens besproken hoeft te worden....
En dus toch het geloof bleef houden in de liefde, in de positiviteit, ik ben blijven geloven in 'iets' en ben altijd van het goede in iedereen uit gegaan!
Diegene die het hardste schreeuwde vond ik vaak het lafst, blaffende honden bijten niet dacht ik dan maar....
Terwijl ik gebogen stond om die woorden te incasseren werd mijn rug gerecht geduwd door iets onverklaarbaars en werd er een laagje om mij heen gelegd om mij te beschermen...
tot ik er klaar mee was! Tot hier en niet verder, mijn grens is bereikt!
ik 'blaf niet, ik dreig niet maar ik doe!'
Ik ging er vroeger vanuit dat andere, helemaal de volwassenen het wel wisten! Wisten hoe ze met een ander om moesten gaan, zoals jezelf behandeld wil worden zo behandel je de ander toch ook?! Maar helaas....
En heel eerlijk is dit niet eens wat mij is geleerd of hoe ik ben opgevoed, maar dit is wel wat ik zolang als ik mij weet te herinneren, hoe ik in het leven stond! Daarom snapte ik mijn eigen moeder nooit, begreep ik niet hoe zij steeds die masker weer op kon zetten zodra de buiten wereld kon mee kijken terwijl ik als jonge meid nog totaal in een andere energie zat! En daar vervolgens te kijk mee werd gezet (zonder verwijten!)
Ik ben een open boek, altijd al geweest, draag geen geheimen omdat ik mij anders zou verstikken in de webben van leugens om mij heen, als ik chagrijnig ben dan ben ik dat, voor iedereen....
er kan een goedemorgen van af, zal een ander altijd met respect behandelen, maar ik kan niet net doen of er niets is omdat een ander dit wil of vind dat dit zo hoort....
🌟What you see is what you get🌟
en toch is dit niet helemaal waar.... want er zit zoveel meer power, kracht en liefde in mij als dat ik soms kan laten zien! Ik voel en ervaar het maar het uitdragen, gaat steeds beter, maar is een dingetje!
Misschien omdat ik jaren lang gepest ben geweest, zelfs mijn docent deed gezellig mee...
Nu denk ik dat ik hiervoor ben uitgekozen omdat ik dit kon dragen?!
En blijkbaar ben ik sterk, zo sterk dat mij zelfs is toevertrouwd het overlijden van mijn zoontje te kunnen dragen....
Zeker dat ik iets of iemand verafschuwde en riep dat ik niet sterk wil zijn want dit kan toch niemand dragen....?! En toch kan ik het niet alleen dragen maar draagt het mij! 💖
En zeker weten dat ik een missie heb te volbrengen hier, moet wel aangezien ik 2 keer de dood in de ogen heb mogen aangekeken maar niet heb mogen oversteken: Bij mijn geboorte zat mijn navelstreng zo strak om mijn nek dat ik blauw/paars ter wereld ben gekomen, littekens staan nog in m'n nek....
(dit is tevens ook de doodsoorzaak van mijn zoontje gebleken, verder was hij kerngezond!)
En na de geboorte van mijn zoon, is het leven letterlijk uit mij gevloeid omdat de nageboorte niet wilde komen... 3,3 liter bloed verloren in 20 minuten tijd! Verkeerde in shock en had een pols van 230.....
Tegelijkertijd als mijn zoon niet stil was geboren en ik dus niet was bevallen in het ziekenhuis had ik die bevalling nooit kunnen navertellen! (Als ik de arts mag geloven!)
Dat ik mijn hele puberteit, eigenlijk zolang als ik mij kan herinneren, voel ik mij 'anders' ben ik bezig geweest met het onderzoeken waar dit vandaan kwam en ben ik mij persoonlijk blijven ontwikkelen, dit is niet voor niets geweest!
Ik wist dat het niet voelen van emoties, niet kunnen huilen terwijl ik dit wel wilde, geen pijn kunnen voelen zowel fysiek als psychische maar dit wel willen, uitte zich in de overtuiging dat ik geen traan buizen had, of kapot waren en beschadigde ik mijzelf om zo ook maar iets te kunnen voelen....
Reguliere hulp konden niets doen, want ik was te stil en te gewoontjes, wist de juiste antwoorden te geven en zag het als een soort spel die ik altijd won!
De alternatieve hulp konden zien dat er in dat jonge meisje van alles gaande was, maar zagen ook dat ik een 'gave' had en allemaal zeiden ze hetzelfde: jij hebt helende handen, jij weet meer als een ander maar dit komt allemaal later wel....
Nog steeds weet ik niet of ik dit geloof...
ookal hadden ze gelijk, in het geen waar ik aan kon werken, keken ze dwars door die muur heen, ik was zo bang voor het ontastbare dat ik steeds maar aangaf 'nou dit werkt niet hoor'
Toch werd ik steeds weer getrokken door het spirituele, helende stenen, wierrook, boeddha beelden en 'het geloof'
Het intrigeerde mij altijd zo als ik met mijn oma mee ging naar de kerk, dat er zoveel mensen vol overgave geloofde in iets wat je niet kan zien.... allemaal werden ze zichtbaar blij en begonnen die ogen te twinkelen... hoe dan?
Tot er ooit iemand tegen mij zei:" jij bid niet tot God dus jij beland in de hel" huh? Hoe kan zoiets fascinerends, iets ontastbaars waar zo veel mensen blij van worden nou zo'n regel hebben.... dan geloof ik maar niet!
En toch hield het mij bezig.... zoiets fijns, liefdevols, zo veeleisend?
Ik wilde dat niet geloven, onvoorwaardelijke liefde is onvoorwaardelijk, of je nou geel mooi vind of rood, als jij vanuit liefde handeld en leeft moet dit toch 'genoeg' zijn om naar de hemel te mogen als je dood gaat, als die er al is.... deze overtuiging had ik al voor ik naar de middelbare school ging!
Ook heeft mijn zoon er voor gezorgd dat ik niet bang meer ben voor de dood, wat een rust! Hij heeft er zelfs voor gezorgd dat ik nu het leven nog meer waardeer en iedere dag zo leef dat als ik in mijn slaap zou gaan ik geen spijt heb
(ja heel grappig Mandy als jij overgaat kom jij op een plek waar alleen maar liefde en licht is, geen onderscheid is en jij je geliefde weer ontmoet! Daar voel je helemaal geen spijt, verdriet of frustratie)
De dood is maar een overgangsfase, van het leven hier naar een veel mooiere plek die bestaat uit alleen maar licht en liefde!
Als we nou met z'n alle gaan leven op de max zodat onze dood niet iets is om verdrietig over te zijn, maar juist een moment van levensfeest wordt....we vieren het leven van de persoon die is overgegaan naar het paradijs! Die persoon ervaart geen pijn en verdriet meer, dus waarom treuren? Afscheid nemen is het niet want je zult elkaar weer zien... om de overledene hoef je dus niet te treuren, je hebt verdriet voor jezelf omdat je misschien spijt hebt van de dingen die je niet hebt gezegd...? 1 troost, dat de overledene je horen is 1 ding wat zeker is! Spreek ze uit en je wordt gehoord en geliefd vanaf af de andere zijde! En ik weet uit ervaring dat deze liefde zo veel power bevat.... verliefdheidsgevoel is er niets bij! De dankbaarheid die ik ervaar omdat mij dit gegunt is, kan ik niet beschrijven, is niet in woorden uit te drukken! Dus hoe kan de dood dan als iets vervelends of als iets engs gezien worden? Voor de persoon die over is gegaan is misschien wel verlost van z'n lijden.... hoezo treuren we dan zo lang... terwijl hij niet eens echt weg is... uiteindelijk zijn we allemaal 1 en het zelfde....
Als we nou de dood als iets normaals gaan zien, het is een zekerheid die je net als je geboorte hebt hier op aarde....een overgang... dan zal de dood ook niet meer gebruikt kunnen worden als machtsmiddel of verderf.... want als je gaat wordt je beloond met een plek waar we alleen maar liefde en licht kennen... geen pijn, verdriet, ziektes, oordelen... alleen maar rust en reinheid alles is uit liefde 1... wie wilt dat nou niet?!🙏🙌
ik bedoel dus eigenlijk te vertellen dat ik mijn leven nu zo leef, er alles uit wil halen en mijn dromen volg zodat als ik mag gaan, mijn zoon trots op mij zal en kan zijn!
🌟Unit we meet again! 🌟
Liefs Mandy🙌🙏💫🌟💖
Geen opmerkingen:
Een reactie posten