Meer dan soms vraag ik mij af hoe het toch komt dat ik mij bezwaard voel of soms zelf schaam om over mijn zoon te vertellen...
Ja, hij is stilgeboren maar dan hoef ik hem toch nog niet ook nog 'dood te zwijgen'?!
Als ik over mijn prachtige dochters praat, zal mij het zwijgen niet worden opgelegd door afkeurende blikken...?!
Als ik daarbij vertel dat ik hem intens dankbaar ben;
Dankbaar dat ik zijn moeder mag zijn,
Dankbaar dat hij mijn zoon is,
Dankbaar dat hij nog van zich laat 'horen',
Dankbaar dat ik nu alles uit het leven probeer te halen,
Dankbaar dat ik een beter mens ben geworden
Dankbaar voor zijn liefde
Dankbaar voor het feit dat ik niet bang ben meer voor de dood!
Wordt dit gewoon weg gelachen, of snel over iets anders door gepraat...
Alsof ik niet gelukkig meer mag zijn? alsof zijn stilgeboorte ook mijn 'dood' had moeten zijn? Alsof Clavo had gewild dat ik doodongelukkig zou blijven of altijd maar verdriet zou hebben?
Nee!
Ik weet zeker dat hij wilt dat ik gelukkig ben, geniet van het leven hier & een leuke soms wat gekke ;) moeder ben voor zijn zusjes, tot we weer samen zijn en ik weet zeker dat hij trots op mij is!
Zijn stilgeboorte is nu al niet voor niets geweest (petitie brp)
Door zijn stilgeboorte is het leven om mijn aandacht gaan schreeuwen!
Nu is het tijd om alles uit het leven te gaan halen voor het 'voorbij' is!
Mijn dromen heb ik niet voor niets! De weg die ik hiervoor moet volgen, wordt mij gewezen!
Dankzij Clavo ben ik zelf gaan inzien hoe sterk ik eigenlijk ben, dat ik dapper en moedig ben, dat ik bijzonder ben!
En dat als ik ergens in geloof, ik ervoor moet gaan en weet ik nu dat ik alles kan bereiken wat ik maar wil!
En niet alleen ik maar ook al die andere 'stilgeboorte moeder!'
Ik geloof dan ook oprecht dat ons dit niet zonder reden is overkomen... niet om ons te kwellen of te straffen... in tegendeel...
En ook al voelen niet alle dagen zo groots en positief! Ik heb mijzelf inmiddels zo 'geprogrammeerd' dat ik weet dat de 'slechte' dagen er maar voor heel even zullen zijn dus mogen ze er ook zijn sterker nog ik omarm ze! (Deze uitleg volgt later😉)
Ik heb de zekerheid en daarom ook zo enorm trots dat onze liefde sterker is dan verdriet, onze liefde overwint alles!
Dus zal ik zolang als ik adem over hem blijven vertellen, leeft hij voort via en in mij! Durf ik dit te delen, en is mijn gevoel voor 'schaamte' omgezet ik nog meer liefde en kracht voor het schrijven van deze tekst!
Voor diegene die het confronterend vinden om te lezen/horen over mijn stilgeboren zoon?!
Bedenk je dan maar is hoe confronterend het is voor mij als moeder, het gevoel te krijgen beter niet over haar kind te gaan praten.
Ik heb moeten leren leven met de dood van mijn kind terwijl ik niet eens wist dat het woord 'stilgeboorte' bestond!
Ooit aan gedacht dat ik niet heb gevraagd om zijn stilgeboorte? Het is mij ook maar overkomen!
Bedenk je dit even voordat je de volgende keer met je ogen wilt gaan rollen, diep gaat zuchten, verschrikt een stap naar achter zet of overgaat op een ander onderwerp, bij het horen van zijn naam Clavo! ♡
♡ Zijn stilgeboorte is namelijk wel mijn realiteit,mijn waarheid, mijn werkelijkheid! Een onderdeel van mijn leven, een deel van mij! Hij hoort erbij hij hoort bij mij! Voor nu, morgen, overmorgen, gister, voor altijd! Mijn stilgeboren zoon Clavo! ♡
Ik schaam mij nergens meer voor! Ik ga hier niet meer over piekeren!
Liefs Mandy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten