Na vandaag noem ik het mijn kracht!
Ik weet waar de antwoorden die ik zoek zijn te vinden, ergens in mijn onbewuste of diep in mijn bewustzijn.... door dat ik (te) veel bezig was met werk, creëren, taken lijstjes afwerken, gezinsleven, m'n bewustwording vergroten, fysieke klachten negeren, ik denk dat dit er voor de meeste van ons wel eens in sluipt...
Dit is overigens niet een fout iets, het hoort er bij, gok ik? 😉
Bij mij wordt dit een optelsom en er zal dan een moment volgen waarin ik, soms letterlijk 🙈, gevloerd wordt waardoor ik mijn weg naar binnen weer vind!
Eenmaal naar binnen gekeerd, voel ik de rust weer langzaam in mijn zijn komen, merk ik eigenlijk pas hoe ik naar buiten gericht bezig ben geweest en als dat moment van besef er is, komt er een soort van sterrenregen waarbij iedere vallende ster een inzicht is, een les, een aan te kijken thema, een ahaa💡
Nu dus ook! en waar ik anders ook heel tevreden ben met wat ik mij weer mag herrineringen, ging het deze keer nog een laagje dieper! Ik begreep in eens hoe het èèn het ander in stand hield, en doordat ik mijn kindertijd niet volledig en eerlijk durfde aan te kijken omdat ik dacht dat dit te pijnlijk zou zijn, besefte ik mij dat als ik dat niet zou doen ik mijzelf als kind niet de erkenning zou geven wat ze verdient! Dan zou ik mijzelf als kind en in het 'hier en nu' niet als volwaardig hebben gezien en/of serieus nemen!
En dit zou ik allemaal instant hebben gehouden door loyaal te blijven aan diegene die mij juist in deze positie heeft gebracht!
ik wilde haar niet wil kwetsen terwijl het innerlijk kind in mij schreeuwde om mijn aandacht.
Zelfs als ik dit typ wis ik steeds het geen waar het eigenlijk om draait... onee nu niet meer!
Nu is mijn lieve innerlijk ik aan de beurt, ze heeft lang genoeg stil moeten zijn terwijl ze alle reden had om boos, verdriet en angst te ervaren en helemaal ook het uiten hiervan!
En niet alleen mijn innerlijk kind, dit is een patroon wat doorbroken gaat worden in de vrouwlijke kant van mijn familie lijn en niet alleen die van mij, ook die van mijn trots en de generatie na hun.....
Helemaal onder dit bericht zie je mijn reactie bij een filmpje, ik reageerde puur op intuïtie, zomaar, ik liet mij leiden door iets wat van binnen uit werd aan gestuurd... Ik schreef in eens waar ik uit loyaliteit nooit openbaar over sprak, het stond daar ineens gewoon geschreven....
Wat een inslag is dit geweest.... in de goede In van het woord.... wat een rust en liefde stroomt er weer door mijn lijf, voor mijzelf en dat lieve meisje in mij maar ook grote dankbaarheid voor mijzelf, dat ik ondanks alles mijn rug recht heb weten te houden om mijn dochters een andere toekomst en opvoeding te kunnen bieden! Pure moederliefde! Dankbaar voor het leven wat ik heb gehad om te mogen leren zodat ik kon groeien naar de Mandy die ik nu ben, als ik mij bedenk wat er nog op mij te wachten staat als ik dit daadwerkelijk geheeld en losgelaten heb?
*zucht*
Met verlangen kijk ik uit naar het moment na deze groei, want daar ga ik mij iets bijzonders herinneren, ik voel het aan alles! Ik ga mijn liefde en licht nog meer verspreiden, andere aanraken!
Dankbaar voor Het Universum, mijn helpers, mijn Clavo! 💖♥️🍀
~ De reactie:
Zo waar! Onbewust 11 jaar geleden bewust de keuze gemaakt om nooit zo te gaan opvoeden als mijn eigen moeder! Zonder verwijten, wel met de wetenschap wat het met mij heeft gedaan als kind en nu vandaag de dag ben ik nog bezig met blokkades op te schonen, zelfs waarvan ik al dacht doorheen te zijn gegaan...
Nu weet ik dat ik met die keuze een patroon heb doorbroken en ben mij bewust van het feit dat het mij is gelukt! Het blijft iedere dag bewustzijn van handelen, keuzes maken... extra als je moe bent en je wordt getriggerd door je kids... dit was eigenlijk heel stabiel en ging als vanzelf... tot ik merkte dat dit mij weer moeite koste, ik mocht weer iets gaan aankijken... en ja hoor... De les is learned! Gelijk een nieuw thema waar ik in mag duiken, aankijken, knuffelen en loslaten.... eerst even laten bezinken en beseffen wat mij als kind zijnde eigenlijk is 'aangedaan' zonder te bagatelliseren, te verzachten voor de ander, kleiner praten/denken voor mijzelf te beschermen... ik mag het voelen en accepteren dat wat er gebeurd is ook echt is gebeurd, het kind in mij mag nu boos zijn, emoties zijn wel echte dingen die je mag laten zien samen met het verdriet... nu in de liefdevolle armen van de volwassen ik, het kind in mij is veilig, ze mag zichzelf nu laten horen en zien, ik ben er voor haar als ze mij nodig heeft en als ze uitgeraasd is mag ze in mijn armen komen uitrusten , helen, we knuffelen hart tegen hart totdat onze harten samen smelten en we 1 zijn en zo kan ik weer verder!
Haha, duidelijk een moment van inzicht... het schrijven gaat dan alsof ik het niet eens doen... heb mij er bij neergelegd dat dit mijn manier is van 'boodschappen' doorgeven, waar ik het eerder nooit had verstuurd, doe ik het nu wel! Ik geef maar gehoor aan m'n intuïtie! 😉♥️💖🙏
Geen opmerkingen:
Een reactie posten