Ik heb door de stilgeboorte van Clavo een gedwongen spiegel voor gehouden gekregen. Deze spiegel deed echt alleen waar hij zelf zin in had.
Hij hield gewoonweg nergens rekening mee, behalve met zichzelf. Deze gedwongen spiegel verscheen te pas en te onpas, gewoon ongevraagd en vooral ongewenst! Deze spiegel vond het nodig om zich te laten zien op de meest bizarre en onlogische momenten. Het begon er op te lijken dat deze spiegel, op een nogal irritante manier, een samenwerking wilde afdwingen.
Een samenwerking die ook nooit 'op vrij willige basis' kan ontstaan. Deze spiegel zal toch ook wel begrijpen dat er niemand is, die vrijwillig geconfronteerd wilt worden met een nogal intimiderend zelfbeeld? De nogal treurige weerspiegeling van het spiegelbeeld van de persoon in kwestie (ik) zal dan in eens zichtbaar worden! Zo'n spiegelbeeld zal ten alle tijden worden gemeden! Er is niemand die gewoon even de aller slechtste versie van zichzelf onder ogen wil komen!
Er is niemand die vrijwillig naar zo'n verscheurd spiegelbeeld van zichzelf wil kijken!
Die confronterende weerspiegeling, zal het meest confronterende spiegelbeeld geven aan de persoon die gedwongen voor de spiegel wordt gezet. Wat de persoon in kwestie dan onder ogen krijgt, is in mijn beleving het meest hartverscheurende zelfbeeld die hij ooit van zich zelf te zien krijgt! Dit beeld staat dan ook voor de rest zijn leven op zijn netvlies gebrand!
Door een gedwongen spiegel voorgehouden te krijgen, kon ik niets anders dan kijken naar dat spiegelbeeld, mijn spiegelbeeld! De staat waarin ik mijn zelfbeeld zag was ik door in shock. Ik verstarde compleet, ik kon geen woorden meer uitspreken en voelde ik mijn lichaam aan de grond genageld worden. Dit maakte het onmogelijk voor mij om er tegen in te gaan of te vluchtten. Daar werd ik ineens, zomaar gedwongen om te kijken naar mijn gebroken ziel! Al haar angsten zouden zichtbaar worden, de ergste pijnen worden weer naar de oppervlakte gezogen ook zouden die kwellende frustraties weer de kop opsteken en die bodemloze put van intense verdriet wordt weer open gebroken, die wilt niet gezien wilt worden. Ik denk dat een gebroken ziel nooit het nut zal gaan inzien van zijn eigen, trieste, spiegelbeeld er totaal niet van inziet vrijwillige een spiegelconfrontatie aan zou gaan!
Dus waarom op deze manier dit dan afdwingen? uit mijzelf zou ik nooit naar zo'n spiegelbeeld gaan staan kijken! Ik zit zo niet te wachten op een weerspiegeling van mijn gebroken ziel.
Lukt het mij een periode deze spiegel te negeren door die rouwende emoties, gaat het dan eindelijk een keer een dagje iets minder klote, springt die spiegel weer uit het niets zo voor mijn voeten waardoor ik wel weer moet vluchten, terwijl ik weg ren zie ik toch een glimp van mijn treurige spiegelbeeld, wat ik opvang kan ik niet beschrijven. Bedankt hoor spiegel! Je snapt zelf ook wel dat deze weerspiegeling van mijzelf nu voor de rest van mijn leven op mijn netvlies staat gebrand, laat mij gewoon met rust!
Toch loop ik onbewust terug naar die spiegel en ga de confrontatie aan met wat ik zie, ik voel daar ineens compassie, ik wil haar troosten! Maar dat ben ik zelf.... ineens snap ik die spiegel, ik begrijp waarom deze er is! Wat dankbaar ben ik dat deze spiegel niet heeft opgegeven, mij gewezen heeft op mijn zelfmedelijden, nu kan ik weer zien waar ik heen mag, uit liefde voor mijzelf moet het van af nu allemaal anders! Ik voel de steun vanaf de andere kant, mijn Clavo! Voor Jou en dankzij jou kan ik dit, gaat mij dit lukken!
En kijk mij nu....♡
Liefs Mandy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten